ข่าวดังชวนนึกถึงวัยเด็ก

เด็กชายที่อ้วนที่สุดในโลกที่มีน้ำหนัก 420 ปอนด์ ลดน้ำหนักได้ถึง 6 ใน 1 เดือน หลังการผ่าตัดช่วยชีวิตเอากระเพาะบางส่วนออก หลังจากที่เขาเกือบกินตัวเองจนตาย เรื่องนี้เป็นการทรมานเบื้องหลังเด็กชายที่อ้วนที่สุดในโลก เด็กชายวัย 10 ขวบถูกแม่ทำให้อ้วนตลอดชีวิตเพื่อให้กลายเป็นเด็กที่อ้วนที่สุดในโลกและเดินแทบไม่ได้ แต่เมื่อหมอบอกให้ลูกลดน้ำหนักเพื่อรักษาชีวิต แม่กลับปฏิเสธและบังคับให้ลูกกินน้ำมันคลุกข้าววันละสิบจาน! Arya Permana จาก Karawang ในชวาตะวันตก ประเทศอินโดนีเซีย มีน้ำหนักเท่ากับเด็กชาย 6 คนในวัยเดียวกัน และมีปัญหาในการเดินมากกว่า 5 นาทีต่อครั้ง หลังจากรับประทานอาหารครบ 5 มื้อเป็นเวลาหลายปี พ่อแม่ Ade และ Rokayah Soemantri เชื่อว่าลูกชายของพวกเขาต้องได้รับการผ่าตัดที่รุนแรง มิฉะนั้นเขาอาจเสียชีวิต เพียงหนึ่งเดือนหลังจากเข้ารับการผ่าตัดลดขนาดกระเพาะนาน 5 ชั่วโมง และกลายเป็นบุคคลที่อายุน้อยที่สุดในโลกที่ทำได้ เขาก็ลดน้ำหนักไปแล้วเกือบ 70 ปอนด์ (31 กิโลกรัม) หรือประมาณ 1 ใน 6 ของน้ำหนักของเขา ศัลยแพทย์ที่โรงพยาบาล Omni ในกรุงจาการ์ตาคาดว่าเขาจะลดน้ำหนักได้อีก… Continue reading เด็กชายที่อ้วนที่สุดในโลกที่มีน้ำหนัก 420 ปอนด์

ย้อนกลับไปในปี 1988 เป็นช่วงเวลาที่ไต้หวันเจริญรุ่งเรืองมาก และหลายคนชอบที่จะอยู่ในอพาร์ตเมนต์ในเมือง และในไทเปมีครอบครัวที่ประกอบด้วยพ่อแม่ ลูกสาว และลูกชายชั้นอนุบาล แม่ชื่อหยุน พ่อชื่อหยวน คุณยุนสนิทกับแม่มาก สำหรับคุณหยวน เธอไม่ชอบแม่สามี วันหนึ่งในเดือนกรกฎาคมปีนั้น บ้านหลังนี้ไปเยี่ยมแม่ยายด้วย แต่คุณไม่ได้ไปด้วย แม่สามีจึงโทรหาคุณหยุนถามว่าไม่มาหรือไม่ คุณหยุนบอกว่าเขาเตรียมอาหารไว้ให้เด็กๆ กินแล้ว เขายุ่งมาก จนสองวันต่อมาคุณยุนไปเยี่ยมแม่และขอเงินแม่ของเธอเล็กน้อย หลังจากนั้น จู่ๆ ครอบครัวนี้ก็ย้ายบ้าน ผ่านไปหลายเดือนแม่สามีติดต่อลูกสาวไม่ได้ แม่สามีจึงถามคุณยวนว่าลูกสาวของฉันหายไปไหน นางหยวนยังกล่าวอีกว่านางหยุนหนีออกจากบ้าน ฉันโทรแจ้งตำรวจแล้ว ไม่ต้องแจ้งความอีกต่อไป! หลังจากนั้น หยวนและลูกๆ ได้ไปเยี่ยมบ้านแม่สามี และแม่ยายจึงถือโอกาสถามหลาน “แม่กับหลานไปไหน” คุณยายแอบถามหลานตอนคุณยวนออกไปคุยโทรศัพท์ และคำตอบของหลานชายก็ทำให้คุณยายตกใจ “ฉันเห็นพ่อตัดหัวแม่ฉัน ตัดเท้าออก ตัดพุงแม่ใส่ถุง แล้วแม่ก็หายไป มันแปลก” ลานยังเล่าต่อ “พ่อบอกให้พวกเราบอกทุกคนว่าแม่วิ่งตามชายคนนั้น” ไม่ต้องแจ้งความอีกต่อไป! หลังจากนั้น หยวนและลูกๆ ได้ไปเยี่ยมบ้านแม่สามี และแม่ยายจึงถือโอกาสถามหลาน “แม่กับหลานไปไหน” คุณยายแอบถามหลานตอนคุณยวนออกไปคุยโทรศัพท์ และคำตอบของหลานชายก็ทำให้คุณยายตกใจ “ฉันเห็นพ่อตัดหัวแม่ฉัน ตัดเท้าออก ตัดพุงแม่ใส่ถุง แล้วแม่ก็หายไป มันแปลก”… Continue reading คดีปริศนาฆาตกรรมสยองของไต้หวัน

หนึ่งในลัทธิที่น่ากลัวที่สุดในปัจจุบัน ลัทธินี้เป็นบุคคลอันตรายที่เอฟบีไอต้องการ เขามีภรรยา 80 คนและนิกายนี้มีเมืองของตัวเองที่ทางการไม่กล้าเข้าไปยุ่ง ผู้หญิงถูกบังคับให้แต่งงานตอนอายุ 12 และการข่มขืนถือเป็นเรื่องศักดิ์สิทธิ์ ในอดีต มีคริสเตียนกลุ่มหนึ่งที่แตกแขนงออกจากศาสนาคริสต์อีกครั้งเรียกว่า มอร์มอน ซึ่งมีความเชื่อต่างกัน ทั้งเพิ่มเติมและคล้ายกับคริสเตียนทั่วไป แต่มีสิ่งหนึ่งที่สังคมไม่ยอมรับนั่นคือการอนุญาติให้มีภรรยาหลายคน ให้แยกออกจากสังคม และนี่คือจุดเริ่มต้นของลัทธินี้   ใน 1955 เด็กที่ชื่อวอร์เรนเกิดในสหรัฐอเมริกา พ่อแม่ของเขาเป็นกังวลเมื่อลุงวอร์เรนเกิด มันเป็นเด็กเล็กเพราะเขาคลอดก่อนกำหนด แต่เขารอดอย่างน่าอัศจรรย์และเติบโตขึ้นอย่างปกติ ดังนั้นพ่อแม่ของพวกเขาคิดว่าเขาเป็นคนพิเศษ พ่อของลุงวอร์เรนเป็นหัวหน้ากลุ่มศาสนามอร์มอนอิสระที่เขาชื่นชอบสำหรับเด็ก ลุงวอร์เรนอาศัยอยู่ในยูทาห์ซึ่งเป็นบ้านเกิดของมอร์มอนอพยพชุมชนและไปโรงเรียนศาสนา แต่ลุงวอร์เรนมีศักดิ์ศรีและความบ้าที่คุกคามเพื่อนร่วมชั้นของเขา เมื่อมันมาถึงศาสนาลุงวอร์เรนมีโอกาสที่จะเห็นมากของโลกภายนอก เพราะพ่อแม่ตามใจจน 2002 ปีพ่อของลุงวอร์เรนเสียชีวิต คุณลุงวอร์เรนได้เริ่มต้นบนเส้นทางของการเป็นผู้ช่วยหัวหน้าแทน แต่ทันทีที่ลุงวอร์เรนกลายเป็นผู้นำบรรยากาศของชุมชนได้กลายเป็นหนักกว่าที่เคย   ลุงวอร์เรนเรียกตัวเองว่า “ศาสดาพยากรณ์” ที่ได้รับข้อความโดยตรงจากพระเจ้า คำสอนและคำพูดทั้งหมดไม่ได้ยกมาจากพระคัมภีร์มอรมอนหรือพระคัมภีร์ไบเบิลอีกต่อไป แต่มาจากลุงวอร์เรนเอง ลุงวอร์เรนตั้งกฎให้ทุกคนเชื่อฟัง ผู้หญิงและผู้ชายทุกคนกลายเป็นสมบัติของผู้นำ เพื่อจัดการการย้ายถิ่นฐานให้ทำทุกอย่างตามที่ต้องการ สิ่งแรกที่เขาทำคือเลือกภรรยาของพ่อเพื่อตัวเขาเอง (เหมือนเลือกแม่เลี้ยงมาเป็นเมียตัวเองอีกครั้ง) มีทั้งผู้ปฏิเสธและผู้ที่วิ่งหนี ลุงจึงคิดว่าต้องตัดหนาม กับการคัดเลือกบรรดาผู้ที่ดูหมิ่นศาสนา หลายคน ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ทั้งชายและหญิง ถูกไล่ออกจากบ้านและไม่สามารถกลับเข้าเมืองได้ กลายเป็นคนไร้บ้าน คนที่เหลือก็ต้องปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัด ชาวเมืองหลายพันคนอยู่ภายใต้การปกครองของมวลชน ได้จัดตั้งหน่วย… Continue reading ลัทธิที่น่ากลัวที่สุดในปัจจุบัน

เรื่องราวหลอนของเกาะที่ว่ากันว่ามีผีที่ดุที่สุดในโลก “เกาะฮาชิมะ” มาดูกันว่าที่นี่มีเรื่องเล่าผีอะไรน่ากลัวบ้าง ผีที่จุดไหนของเกาะนั้นดุร้ายเป็นพิเศษ? แล้วเกาะนี้มีประวัติความเป็นมาอย่างไร เหตุใดจึงกลายเป็นเกาะร้าง หรือเกาะนี้มีความลับอะไรกันแน่ เกาะฮาชิมะเป็นเกาะญี่ปุ่นตั้งอยู่ห่างจากชายฝั่งจังหวัดนางาซากิประมาณ 15 กิโลเมตร อันที่จริง เกาะแห่งนี้ยังมีอีกชื่อหนึ่งว่ากุนคันชิมะ จากระยะไกลดูเหมือนเกาะเรือรบ ขนาดใหญ่ ขนาดของเกาะไม่ใหญ่มาก แต่ก่อนมีผู้คนอาศัยอยู่ที่นี่ห้าพันคน คือมีความหนาแน่นสูงมาก เดิมเกาะนี้เป็นเกาะเหมืองถ่านหินใต้น้ำ หลังนี้สร้างโดยมนุษย์ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2430 เจ้าของเกาะคือ Mitsubishi Corporation (บริษัทเดียวกับทุกวันนี้) เมื่ออุตสาหกรรมถ่านหินเฟื่องฟู คนก็ต้องมาทำงานที่เกาะ เมื่อเวลาผ่านไปผู้คนจำนวนมากมาที่เกาะจนเกาะมีความเจริญรุ่งเรืองมาก มีทุกอย่าง เกาะนี้มีโรงเรียน โรงพยาบาล อพาร์ตเมนต์ ตลาด โรงภาพยนตร์ ฯลฯ เป็นเกาะที่ก้าวหน้าที่สุด แต่เมื่อหันมาใช้ก๊าซธรรมชาติแทนถ่านหิน ในที่สุดเกาะก็กลายเป็นกิจการร้าง เกาะจึงร้างเปล่า และเกาะนี้มีเรื่องราวสยองขวัญซ่อนอยู่ทั่วเกาะในทุกซอกทุกมุม เมื่อเกาะนี้อาศัยอยู่ ได้มีการตั้งศาลเจ้าบนเกาะนี้ซึ่งยังอยู่ในตำแหน่งเดิม ศาลเจ้าฮาชิมะตั้งอยู่บนจุดสูงสุดของเกาะ เมื่อมีคนเสียชีวิตจะมีการสวดศพที่ศาลเจ้าแห่งนี้ เป็นสถานที่ประกอบพิธีศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ และเมื่อเกาะแห่งนี้ถูกทิ้งร้าง ศาลเจ้าแห่งนี้จึงเป็นหนึ่งในสถานที่ที่น่ากลัวที่สุดบนเกาะ มีการตั้งศาลเจ้าบนเกาะนี้ซึ่งยังอยู่ในตำแหน่งเดิม ศาลเจ้าฮาชิมะตั้งอยู่บนจุดสูงสุดของเกาะ เมื่อมีคนเสียชีวิตจะมีการสวดศพที่ศาลเจ้าแห่งนี้ เป็นสถานที่ประกอบพิธีศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ และเมื่อเกาะแห่งนี้ถูกทิ้งร้าง ศาลเจ้าแห่งนี้จึงเป็นหนึ่งในสถานที่ที่น่ากลัวที่สุดบนเกาะ มีการตั้งศาลเจ้าบนเกาะนี้ซึ่งยังอยู่ในตำแหน่งเดิม ศาลเจ้าฮาชิมะตั้งอยู่บนจุดสูงสุดของเกาะ… Continue reading เกาะฮาชิมะ

เรื่องนี้เป็นเหตุการณ์สะเทือนขวัญและเป็นคดีการสังหารหมู่ครั้งใหญ่ของเกาหลีใต้ เหตุการณ์นี้มีคนตายพร้อมกันร่วมสองร้อยชีวิตด้วยสาเหตุมาจากการกระทำของคนคนเดียวในเวลาไม่กี่นาที และสิ่งสุดท้ายที่คนตายทิ้งไว้ก็เป็นข้อความชุดใหญ่ที่ส่งไปรอให้คนที่ได้รับเปิดอ่าน เช้าวันนึงที่เกาหลีใต้ในเดือนกุมภาพันธ์ ปี 2003 มีผู้ชายคนนึงเดินทางจะไปขึ้นรถไฟใต้ดินสายที่จะไปลงสถานีใจกลางเมืองแทกู ชายคนนี้ได้ขึ้นรถไฟขบวนเวลาประมาณเก้าโมงกว่า โดยที่ผู้โดยสารคนอื่นๆ ไม่รู้ว่าชายคนนี้กำลังจะก่อเหตุสังหารหมู่ รถไฟขบวนนี้คือขบวนหมายเลข 1079 เดินทางมุ่งหน้าไปยังสถานีจางกาโน ซึ่งเป็นสถานีที่อยู่ใจกลางเมืองแทกู และเพราะคนส่วนใหญ่ที่ทำงานบริษัทจะขึ้นขบวนที่เช้ากว่านี้ ขบวนนี้เลยมีแต่พวกพนักงานวัยหนุ่มสาวที่ทำงานที่ร้านค้าห้างสรรพสินค้าที่เปิดช่วงสิบโมง เด็กนักเรียน คนแก่ ฯลฯ เวลา 09.53 น. รถไฟก็จอดที่สถานีปลายทาง และชายคนนี้ก็หยิบเอาแกลลอนนมบรรจุสารเคมีไวไฟ (เป็นทินเนอร์กับน้ำมันเบนซิน) ออกมาจากเป้ก่อนจะจุดไฟแช็กจ่อ ผู้โดยสารคนอื่นที่เห็นเลยรีบเข้าแย่งไฟแช็ก เกิดการต่อสู้กัน แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าสารเคมีมันหกลงพื้นและเริ่มติดไฟ ไฟเริ่มติดและลามอย่างเร็ว เร็วแบบสองนาทีลามไปครบตู้รถไฟที่มีหกตู้ คนก็หนีรีบวิ่งหนีตายกัน สัญญาณตรวจจับควันก็ทำงานทันที แต่เจ้าหน้าที่ที่ควรจะอยู่ดูสัญญาณก็ดันหายไปไหนไม่รู้ในขณะนั้น เลยไม่มีการแจ้งขบวนถัดไปที่กำลังจะออกตามมา รถไฟขบวน 1080 ตามมาแบบที่ไม่รู้เรื่อง พอรถไฟขบวน 1080 มาจอดข้างขบวนที่กำลังไฟไหม้ ประตูรถก็เปิดออกแต่คนขับก็รีบปิดเพราะกลัวควันเข้ามารมผู้โดยสาร พอจะเอารถไฟขับหนีไปจากตรงนั้นก็ดันทำไม่ได้เพราะระบบโดนตัดเนื่องจากไฟไหม้ คนขับก็บอกให้ผู้โดยสารอยู่กันอย่างสงบ แล้วพยายามติดต่อขอความช่วยเหลือ เขาได้รับการตอบกลับว่าให้ออกมาจากพื้นที่ตรงนั้นด่วนเลย และสิ่งที่เขาทำคือการทิ้งรถไฟแล้วหนีออกมาตัวคนเดียว โดยที่ผู้โดยสารยังติดอยู่ในรถไฟทั้งขบวน เปิดประตูออกมาไม่ได้ ทุกคนคือติดอยู่ในนั้นรอความตายอย่างเดียว ส่วนคนที่หนีออกจากขบวนก่อนหน้านี้ก็โชคร้ายไม่ต่างกัน มาดูกันก่อนว่าระบบของรถไฟใต้ดินสายนี้เป็นยังไงบ้าง อย่างแรกคือสถานีรถไฟใต้ดินนี้แบ่งเป็นสามช่วงลึกลงไป ชั้นบนสุดคือส่วนของร้านค้า ช่วงกลางคือแผนกควบคุมดูแลรถไฟ… Continue reading นักวางเพลิงจุดไฟเผารถไฟใต้ดินของเกาหลีใต้

คดีนี้เป็นหนึ่งคดีสะเทือนขวัญของอเมริกา เป็นคดีกราดยิงโรงเรียนประถมเมื่อหลายสิบปีที่แล้ว มีคนได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิต แต่ตัวฆาตกรกลับได้มีชื่อเสียง และสาเหตุที่ฆาตกรสารภาพว่าลงมือไปก็เพราะว่าเธอ “เกลียดวันจันทร์” ในช่วงยุค 70s ที่ซานดิเอโก อเมริกา มีเด็กสาวคนนึงชื่อว่า เบรนด้า เบรนด้าอาศัยอยู่สองคนกับพ่อ บ้านอยู่ในละแวกที่โอเค มีโรงเรียนตั้งอยู่ตรงข้าม พ่อแม่ของเธอแยกทางกัน คนเป็นแม่ต้องการมีชีวิตใหม่กับครอบครัวใหม่ เธอเลยได้อยู่กับพ่อ บ้านของเบรนด้าแทบจะไม่มีข้าวของอะไรเลย เธอกับพ่อต้องนอนเตียงเดียวกัน อาหารที่เก็บไว้ในบ้านก็แทบไม่มี จะมีก็แต่ขวดเหล้าที่พ่อกินเหลือ พ่อของเธอติดเหล้ามาก และมีข้อมูลว่าเธออาจจะถูกพ่อล่วงละเมิดด้วย ส่งผลให้พอเบรนด้าโตเป็นสาวเลยเป็นคนเก็บตัว เหม่อลอย ใส่เสื้อผ้ามิดชิด เบรนด้าไม่ค่อยสนใจการเรียน และเธอเริ่มมีอาการซึมเศร้า พยายามจบชีวิตตัวเอง เธอพยายามบอกพ่อเรื่องนี้ เวลาต่อมาพ่อก็เลยซื้อของขวัญให้เธอเป็นปืนไรเฟิล ทั้งที่เบรนด้าไม่ได้มีงานอดิเรกยิงปืนด้วยซ้ำ แต่พอได้ปืนมาเบรนด้าก็เอาไปลองใช้ยิงนกยิงเป็ด ล่าสัตว์ไปตามเรื่องกับพ่อ วันจันทร์ที่ 29 มกราคม 1979 คนที่อยู่ในอาคารโรงเรียนประถมตรงข้ามบ้านเบรนด้าก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นเหมือนเสียงปืน พอออกไปดูก็พบว่ามีคนยิงเข้ามาในโรงเรียนจากฝั่งตรงข้าม ครูใหญ่ก็รีบออกไปช่วยเด็กๆ แต่โดนยิงจนเสียชีวิต ภารโรงที่จะช่วยเด็กๆ ก็โดนยิงเหมือนกัน เหตุการณ์ครั้งนี้กินเวลาประมาณสิบห้านาที แต่โชคดีที่มีรถขยะขับผ่านมาบังระหว่างโรงเรียนและเบรนด้า ทำให้ได้โอกาสช่วยเด็กๆ ออกมา เบรนด้าก็ได้ทำให้คนเสียชีวิตไปสองคน (ครูใหญ่กับภารโรง) เด็กๆ และตรบาดเจ็บอีกทั้งหมดเก้าคน หลังจากจบเรื่องเบรนด้าก็เก็บตัวเงียบอยู่ในบ้าน เจ้าหน้าที่ก็ทำการล้อมบ้านไว้… Continue reading เกลียดวันจันทร์

“ไม่มีใครตายที่ดิสนีย์แลนด์” จริงเหรอ? เด็กหญิงอายุ 7 ขวบถูกรถบัสทับจนเสียชีวิตในคืนวันเสาร์ที่ลานจอดรถหลักของดิสนีย์แลนด์ ตำรวจอนาไฮม์กล่าว ตำรวจกล่าวว่า เด็กหญิงคนนั้นกำลังข้ามถนนพร้อมกับญาติคนหนึ่ง กำลังค้นหารถของพวกเขา เมื่อเธอตกลงไปข้างรถทัวร์จากซานตา บาร์บารา และถูกล้อหลังทับทับการระบุตัวตนของหญิงสาวซึ่งถูกประกาศว่าเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ ไม่ได้รับการเปิดเผยโดยรอการแจ้งจากพ่อแม่ของเธอ แลร์รี่ เคิร์ตซ์. คนขับรถบัสไม่ได้ถูกกักตัวไว้ ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2507 มีผู้เสียชีวิตอย่างน้อย 11 รายอันเป็นผลมาจากเหตุการณ์ที่สวนสาธารณะ รวมถึงการจับกุมหลายครั้ง การจมน้ำ การถูกแทง และอุบัติเหตุจำนวนหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับการขี่รถ ไม่มีผู้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุจราจรในลานจอดรถ การเสียชีวิตครั้งล่าสุดเกิดขึ้นเมื่อเดือนมกราคม พ.ศ. 2527 เมื่อหญิงวัย 48 ปีคนหนึ่งตกลงมาจากรถบ็อบสเลดบนเครื่องเล่น Matterhorn เด็กเสียชีวิตในอุบัติเหตุ ที่อื่นในอนาไฮม์ เด็กอีกคนหนึ่งเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางถนนในเย็นวันเสาร์ ฟรานซิสโก แปร์เมนเทล เด็กชายวัย 3 ขวบได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการถูกรถปิคอัพ Datsun ปี 1975 พุ่งชนในถนน 400 บล็อกของ West Gunida Lane ตามรายงานของตำรวจอนาไฮม์ เด็กชายกำลังข้ามถนนจากเหนือจรดใต้เมื่อเขาถูกตีเมื่อเวลาประมาณ 6:30 น. เขาเข้ารับการรักษาในที่เกิดเหตุและนำส่งศูนย์การแพทย์… Continue reading “ไม่มีใครตายที่ดิสนีย์แลนด์” จริงเหรอ?

การสังหารอันน่าสยดสยองสี่ครั้งจากอดีตของฮ่องกงที่เป็นเรื่องของฝันร้าย คดีนี้คือเป็นตำนานความสยองติดอันดับต้นๆ เป็นคดีที่ผ่านมาเกือบจะสี่สิบปีแล้วแต่ก็ยังเป็นตำนานของมาเก๊า เรื่องราวของฆาตกรสุดโหดที่ว่ากันว่าจับครอบครัวเหยื่อที่ทำการฆาตกรรมเอามาทำเป็นไส้ซาลาเปาชื่อดัง ยิ่งไปกว่านั้นคือเอาซาลาเปาอันนี้มาขายให้ชาวบ้านกินกันด้วย ย้อนกลับไปในยุค 80s สมัยนั้นมาเก๊ายังอยู่ใต้การปกครองของโปรตุเกส มาเก๊าในยุคนั้นก็เจริญ มีกาสิโนถูกกฎหมาย แต่ก็มีแหล่งเสื่อมโทรมเยอะ ก็มีทั้งคนที่รวยขึ้นและจนลงจากการพนัน และจุดเริ่มต้นของคดีนี้ก็คือการพนันที่ต้องแลกด้วยชีวิต ขอย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ซักหน่อย ช่วงนั้นก็มีผู้ชายคนนึงชื่อว่า ฮวัง (ต่อไปจะขอเรียกว่า หวัง) นายหวังเป็นคนจีนจากแผ่นดินใหญ่ เป็นคนที่โชคไม่ค่อยดี โดนลูกหนี้เบี้ยวเงินจนพลั้งมือฆ่าเขาแล้วต้องย้ายบ้านเปลี่ยนชื่อหนี พอไปแต่งงานก็โดนพ่อตากีดกัน จนได้มาใช้ชีวิตวัยกลางคนในมาเก๊า แล้ววันนึงเขาก็ดันโชคดีมือขึ้นเล่นพนันจนชนะได้เงินประมาณสองล้านบาท คนที่แพ้พนันนายหวังมีชื่อว่า นายเจิ้ง นายเจิ้งเดิมทีเขาเป็นพ่อค้าหาบเร่แผงลอย แต่สร้างเนื้อสร้างตัวจนมีฐานะได้เปิดร้านอาหารชื่อดัง “ร้านแปดเซียน” นายเจิ้งแต่งงานมีลูกแล้ว แต่ตัวเขากับภรรยานั้นติดการพนันมาก นายหวังก็เรียกร้องจะเอาเงินพนันที่ตัวเองชนะ แต่นายเจิ้งไม่มีเงินมากพอที่จะให้นายหวัง ทั้งสองคนก็เลยตกลงทำสัญญากัน จะทยอยจ่ายหนี้พนัน ถ้าไม่จ่ายจะต้องยกร้านให้นายหวัง แต่จนแล้วจนรอดนายเจิ้งก็ไม่จ่ายให้นายหวัง แถมพอนายหวังมาหาที่ร้าน นายเจิ้งก็บอกว่าสัญญามันเป็นโมฆะ เพราะทั้งสองฝ่ายแค่สัญญาปากเปล่า นายหวังจะมาเรียกร้องอะไรได้ นายเจิ้งยังมีการท้าเล่นพนันกับนายหวังอีกด้วยนะ เพื่อที่เผื่อตัวเองชนะก็จะไม่ต้องจ่ายหนี้ แต่ดันแพ้หนักมากขึ้นจนติดเงินนายหวังมากขึ้น แล้วก็ไม่มีเงินจะมาจ่ายเขา สุดท้ายผ่านไปเป็นปี นายหวังก็เริ่มหมดความอดทน วันที่ 4 สิงหาคม 1985 สมาชิกครอบครัวร้านอาหารแปดเซียนกำลังทำความสะอาดและเตรียมข้าวของสำหรับเปิดร้านวันพรุ่งนี้ รถส่งของก็เพิ่งขับออกไป และคนขับรถส่งของก็คือคนสุดท้ายที่เห็นครอบครัวนี้แบบเป็นๆ เพราะหลังจากนั้นนายหวังเดินเข้าไปในร้าน… Continue reading การสังหารอันน่าสยดสยองสี่ครั้งจากอดีตของฮ่องกงที่เป็นเรื่องของฝันร้าย